Na gisteravond is het duidelijk dat een wedstrijd die op maandag om 19.00 uur start voor mannen op een zekere leeftijd en met een zekere verantwoordelijkheid (zoals werken) verre van ideaal is. Met weemoed denken wij terug aan de dagen dat we nog in de schoolbanken hingen en ruim op tijd thuis of op de studentenkamer waren om nog even te chillen zoals dat tegenwoordig heet. Kortom: het leven van een speler van WEVOC is zo slecht nog niet!
De voorbereiding was dus verre van optimaal. Zo kwam Pluisje met hongerklop de zaal in en kwam die niet meer te boven. Eenmaal gestart aan de wedstrijd, zakte Coen Kampioen na het eerste punt al door zijn hoeven en moest Pinky hem aflossen. De ergernissen aan het arbitrale duo waren niet van de lucht. Gevoegd bij het enthousiasme en de servicedruk van de thuisploeg werden we totaal overpowered in de eerste set. Van het edele spel volleybal kwam vanuit onze kant bar weinig terecht en een vernederende 25-14 was het resultaat.
In set 2 leken we ons wonder boven wonder te herpakken. We kwamen beter in het spel en met 20-18 in ons voordeel was de uitgangspositie voor setwinst comfortabel te noemen. Niet voor de eerste keer dit seizoen haperde de machine op deze stand en door een scala aan persoonlijke fouten verloren we onnodig met 22-25. Stand-in coach c.q. ad-interim Carolus Ballenpakker moest machteloos toezien hoe het stuurloze team zichzelf schromelijk tekort deed.
Met een 2-0 tussenstand zou de 3e set dus de ommekeer moeten betekenen, als we nog een bevredigend resultaat wilden halen in Westervoort. De missie klinkt leuk en haalbaar, maar de praktijk was helaas anders. Met 25-20 verloren we ook set 3. In set 4 pakten we dankbaar de kruimels op die Wevoc liet liggen en met 17-25 in ons voordeel kreeg de eindstand een iets draaglijker aanzien.
Gauw vergeten deze pot qua spel. Pas over bijna 3 weken krijgen we de kans ons te revancheren en wel in Borculo op een zaterdagmiddag.