Goed dan, mede op verzoek van de tegenstander (die belangstellend informeerde waar de publicaties mijnerzijds na 1 maart 2013 in ‘s-hemelsnaam waren gebleven) en vanwege de toch wel verrassende uitzege bij de fiere koploper pak ik de draad qua schrijvelarij weer op.
Nog niet eerder had ik last van een acuut writer’s block. Maar ik moet u zeggen: ik vond het wel even best. Ik voelde niet de behoefte heel veel woorden vuil te maken aan de volkomen terechte nederlaag tegen de beste ploeg in onze klasse, die in Grol zijn domicilie heeft. De dag na de match was de kater groot, niet in de laatste plaats door de Vollverijs’ Tiroler Feestavond die werkelijk alle vitaliteit opslurpte. Edinho Batermans kan daar van mee praten, net als Pinky. Op die dansavond vertoonden ook anderen hun kunsten, zoals El Viajero die zijn zondagse pakje speciaal voor deze gelegenheid had aangetrokken. En wat te denken van Coen Kampioen, die als enige kalende man op het podium werd getrokken en daar ter plaatse een schitterend dansshowtje weg gaf?
Zelf een stabiele en duidelijke zege (4-0) tegen het arme Sparta bleek geen verleiding om het toetsenbordje weer eens van stal te halen. Het was verders namelijk een doodsaaie wedstrijd met als enig lichtpuntje de wonderbaarlijke (r)entree van nu nog ons aller Edinho op mid. Na jaren te hebben geroepen dat knieklachten hem weerhielden van een basisplaats op mid, verraste Edinho zichzelf en zijn teamgenoten met een flonkerend optreden op de midpositie tegen Sparta. Daaraan gekoppeld beloofde de wispelturige steraanvaller plechtig dat hij de rest van het seizoen op mid gaat spelen, ook omdat zijn ambities in die richting liggen 2 niveaus hoger bij de geelzwarte buren in Gaanderen. Daar is Edinho namelijk volgend seizoen te bewonderen voor al zijn volgers.
Goed, over tot de orde van gisteravond dan maar. Met een vrijwel complete selectie (alleen voor Snelle Jelle is het seizoen al ras over) reisden we af naar Doetinchem. Voor 4 van de 9 spelers van ons team is dat overigens een uitstapje binnen de eigen woonplaats, maar dat terzijde. Aan de overkant van het net vele bekende gezichten en al keuvelend (zoals het veertig plussers betaamt) werd na wat (inslaande) bewegingen gestart met de wedstrijd.
We kwamen aardig uit de startblokken en hielden gelijke tred met Orion. Halverwege de set namen we brutaal een kleine voorsprong, die na een imposante serviceserie van Orion werd omgezet in een achterstand. We hadden, zeker de eerste 2 sets, veel moeite met de servicepass. Als excuus geldt natuurlijk altijd DE BAL, die in uitwedstrijden meestal heel anders aanvoelt en speelt dan de vertrouwde Molten van de Paasberg….jajajaja. Voeg daarbij de inmiddels bekende persoonlijke foutjes en dan is het ineens 1-0 in sets voor Orion, zonder te kunnen zeggen dat het verdiend c.q. nodig was.
In set 2 tapten we in principe uit hetzelfde vaatje. Op buiten zorgden El Viajero en MG voor de nodige druk, op mid en op de pipe line was Edinho dreigend aanwezig terwijl Willem Mooiman zich blokkerend onderscheidde, Coen Kampioen verdeelde het spel vrolijk en zorgeloos, maar Pinky hobbelde wat bleekjes en anoniem mee op zijn geliefde diagonaal. Blijkbaar had hij zijn feestavondje in Tiroler stijl nog niet goed verteerd, of had hij na wekenlang skiplezier de skischoenen nog aan? We begingen gelukkig niet dezelfde fout als in de eerste set en beloonden onszelf rijkelijk met een geniepige 24-26 zege. Zo was het dus 1-1.
In set 3 kwam Mail Man Pinky uit zijn lijden verlossen en hij deed dit naar behoren, onder meer met zijn fameuze service en dito postbode aanvalsballen. Vanaf set 3 kregen we duidelijk meer grip op het servicegeweld van Orion. We liepen kinderlijk eenvoudig weg naar een (naar het zich liet aanzien) comfortabele 3-9 voorsprong, die echter ook weer kinderlijk eenvoudig uit handen werd gegeven, als gevolg van de bekende persoonlijke vauten, voornamelijk in de veldverdediging. We gaven het initiatief uit handen en daar maakte Orion dankbaar gebruik van en zo stond het zomaar ineens 2-1 voor de thuisclub, die wegens het setverlies in de 2e set gisteravond al niet meer kampioen kon worden.
In set 4 richtten we ons weer op. Pluisje Peters kwam steeds beter in zijn zwarte libidovelletje te zitten en ook andere passkanonnen als El Viajero en MG toonden zich weer meester over de bal. Het goede spel vertaalde zich in een stabiele set, die duidelijk met 19-25 in ons voordeel werd beslecht waarmee de tussenstand dus op 2-2 kwam.
GP en Pinky tekenden nog een setje bij als bankzitter en met dezelfde opstelling als in set 3 en 4 werd gestart met set 5. En toen bleek toch dat al onze trainingsarbeid (die werd geleverd door urenlange sessies op Witte Donderdag en Tweede Paasdag) de doorslag gaf qua conditie en uithoudingsvermogen. We waren fitter en energieker dan de koploper en nadat op 4-8 van speelhelft werd gewisseld, maakten we de klus professioneel af met 12-15 waarna zich een explosie van vreugde voor deed. Winnen in Doetinchem van Orion, dat is ons nog niet zo heel vaak gelukt. Logisch dat dit gevierd moest worden, door de meesten in de kantine en door sommigen daarna nog in de stad. Door deze overwinning hebben we onze 3e plek in de competitie veilig gesteld en persoonlijk denk ik dat deze plek past bij onze kwaliteiten en prestaties van dit seizoen. Dat betekent overigens niet dat we de laatste 2 potjes tegen respectievelijk Labyellov en KSH gaan flierefluiten. Aanstaande donderdag de laatste thuiswedstrijd tegen Labyellov trekken we in Terborg nog een keer alles uit de kast om er een goeie match van te maken. Komt dat zien………..