Wat een legendarische overwinning had kunnen worden, eindigde uiteindelijk toch min of meer in een anticlimax. Het gevoel na afloop heeft uw trouwe reporter niet uitgebreid kunnen delen met de teamgenoten: de kraker in Gaanderen duurde ruim 105 minuten en zorgde ervoor dat de Thaise kok in Arnhem wat langer moest wachten met het afleveren van zijn bestelling in het restaurant….
Op voorhand werden onze winstkansen niet al te hoog ingeschat. Aan de geelzwarte kant zou een zekere Björn S. zijn frustraties willen botvieren op ex-verenigingsgenoten, terwijl aan de groenzwarte kant van het net de personele problemen epidemische vormen hadden aangenomen. Want ga maar eens even na wie er op deze zonnige zaterdagmiddag in het laatste weekend van oktober ontbraken bij Heren 2: Mailman en Mieke (allebei nog hevig geblesseerd maar wel enthousiast langs de lijn aanwezig bij een gebrek aan een fatsoenlijke tribune), Snelle Jelle (geheel in stijl met de speedboot naar Vlieland afgereisd), Pluisje (de mooiste smoes ever: voor een bruiloft in Hong Kong, ja ja) en last but not least volbloed Gaanderenaar GP (durfde de confrontatie met ex-dorpsgenoten niet aan en vluchtte derhalve in zijn werk).
Zoals wel vaker in sport te doen gebruikelijk, was het contrast tussen theorie en praktijk groot. Björn S. bleek “slechts” als aandachtig toeschouwer aanwezig en de stand-ins uit Heren 3 stonden hun mannetje wel degelijk. De extreem hoog springende hovenier en de baterende banketbakker deden op mid waarvoor ze waren gevraagd terwijl Edinho Batermans op diagonaal een fenomenale partij op de heerlijke houten mat legde.
Setje 1 werd nog wat te makkelijk weggegeven (25-13), waardoor Pinky zijn zonden mocht gaan overdenken op het smalle strafbankje om in set 2 terug te keren als ware hij Sledge op mid. Of Pinky net zo goed speelde als Sledge altijd plachte te doen, daar mogen anderen over oordelen…
In set 2 liep het een stuk beter en verdiend werd de set met een comfortabele voorsprong keurig (om met de term van Frans Bultink te spreken) binnen gehaald.
Set 3 zou, zeker achteraf gezien, tamelijk cruciaal in het verdere wedstrijdverloop blijken te zijn. Op 26-25 in het voordeel van Volga besloot onze onverbiddelijke Ice Queen op de stoel een overduidelijke antennebal van Volga voor de tweede maal in de wedstrijd compleet te negeren. Gevolg: geen 26-26 maar een schlemielige en onnodige nederlaag.
De enige juiste reactie op een dergelijk vervelend voorvalletje viel in set 4 te beleven. Met gepassioneerd en goed spel werd Volga eenvoudig aan de kant geschoven met 16-25. De terechte setwinst was alsnog een feit: 2-2.
Daarmee kwam voor het eerst dit seizoen de beruchte 5e set aan bod. We trokken de lijn uit set 3 en 4 aanvankelijk eenvoudig door. We wisselden met een 8-4 voorsprong en bouwden die comfortabel uit naar 12-4 tot het alsnog mis ging.
Waarom het mis ging? Daar pieker ik een dag later nog steeds over na. Met slordige fouten aan alle kanten hielpen we Volga weer in de wedstrijd en kwamen we 13-12 achter. We haalden nog een paar keer de service terug, maar konden op eigen kracht uiteindelijk niet door drukken. Met 18-16 trokken we uiteindelijk aan het kortste eind en lieten we na Volga in eigen huis op een nederlaag te trakteren.
Naast het katerige gevoel van een onnodige nederlaag bestaat gelukkig ook het besef dat we steeds beter gaan spelen. We blikken dan ook vol vertrouwen uit naar aankomende donderdag als we thuis mogen aantreden tegen Victoria 2. Met wie we in de wei staan is op dit moment nog onbekend, maar het zal ongetwijfeld een tot op het bot gemotiveerd team zijn dat ervoor gaat om de punten in eigen huis te houden. Wist u als supporter trouwens dat de tribunes in Terborg aanmerkelijk comfortabeler zijn?