HEREN 2 NA HEROISCH GEVECHT LANGS HALLEY: 2-3
Het nieuwe (volleybal) jaar is koud begonnen, maar qua dynamiek lijkt het alsof we er al enkele maanden op hebben zitten….
Het nieuwe jaar begon goed op donderdag 5 januari. Bij een ordinaire training op donderdag stonden er tot ieders verbazing maar liefst 9 mannen in het veld. Mailman luisterde zijn rentree op in de rol van libero (is altijd al zijn favoriete positie geweest) en werkte zich helemaal in het zweet. Maar dat is al gauw het geval….Mieke legde zijn 2e training probleemloos af na een slepende rugblessure en GP sloeg de ballen er ouderwets knijterhard in op mid. Dat beloofde veel goeds voor de uitwedstrijd tegen Halley op maandagavond de 9e januari, traditioneel een lastige volleybalavond.
Met 8 man werd de reis in een versplinterd gezelschap naar Doetinchem West annex Wehl ondernomen. Op het appel ontbraken Dinosaur Jr. (die een avondstudie schijnt te doen in de Koekstad) en GP (moest zich weer ontfermen in zijn favoriete rol over de boefjes). Snelle Jelle deed vanavond zijn naam bepaald geen eer aan en arriveerde midden in de warming up in de lokale sporthal te Wehl. Als stand-in konden we beschikken over hét talent uit heren 3, de alom bekende Edinho Batermans, die naarmate de wedstrijd vorderde steeds meer liet zien waarom hij zo gevreesd is in den gehelen Achterhoek en omstreken. Der Rudy was als allround man (waterdrager, formuliereninvuller en coach) gelukkig ook weer van de partij.
We gingen met een sterke servicebeurt van Coen Kampioen flitsend van start. We namen brutaal een 4-0 voorsprong en konden deze riante uitgangspositie tot ongeveer de grens van 10 punten behouden. Toen slopen de fouten in ons spel: we passten niet zorgvuldig, serveerden te slap en in aanvallend opzicht was het te vaak net niet. De eerlijkheid gebiedt te vermelden dat de tegenstander in deze fase sterk was in de verdediging en blokkering. We verloren kortweg gesteld het initiatief in de set en moesten uiteindelijk ruiterlijk en riant onze meerdere erkennen in Halley: 25-18.
In set 2 maakte Mieke zijn opwachting op mid. Hij nam de plaats van Pluisje over, die op de bank even mocht bijkomen van enerverende weken in december. En toen gebeurde het bij het eerste rallypunt: een voet inclusief been over de lijn en MG kwam er ongelukkig op neer en zeeg kermend ter aarde. Met een paar onbedaarlijke vloeken uit zijn keel maakte onze aanvoerder direct duidelijk dat het goed mis was. Traditiegetrouw werd de stilist pur sang ondersteund en begeleid naar de koude douche waar de rechterenkel (waarvan de buitenbanden een paar jaar geleden ook al eens waren afgescheurd) verontrustende vormen begon aan te nemen. De voorlopige diagnose van ervaringsdeskundigen luidt: gescheurde enkelbanden. Morgen naar het ziekenhuis om te horen of het echt zo is en zo ja, dan betekent dat einde seizoen. Hopelijk geen einde carrière, al is het na een 2e blessure aan dezelfde band verleidelijk om daarover te speculeren.
Zoals altijd gaat het volleyballeven na een dergelijk indrukwekkend incident gewoon door. Snelle Jelle verliet razendsnel zijn trainingspak en nam de plaats van MG in. Coen Kampioen werd in zijn 3e wedstrijd na 3 jaar afwezigheid direct tot aanvoerder gebombardeerd. We leken toch wat van slag en met name Pinky vertoonde wat labiele trekjes in zijn spel. We kwamen na een achterstand van 5 punten nog knap terug tot 17-18 maar na een scala aan persoonlijke fouten werd de set uiteindelijk toch nog eenvoudig uit handen gegeven en de 2-0 achterstand was een feit.
In set 3 nogmaals wisselen dacht de coach en Pluisje mocht Tinky Winky aflossen op mid. Coen Kampioen bracht met een imposante serviceserie de spirit terug en daarmee was de geest echt uit de fles. We stoomden in hoog tempo door naar een nulletje of 12 voordat de tegenstander een punt maakte. Halley schoot als een komeet door de ondergrens en wij begonnen steeds beter te ballen. Pluisje bleek in het achterveld weldadig rustig, terwijl in de aanval en blokkering nu wel volop overtuigend werd gescoord op iedere positie. Met maar liefst 11-25 pakten we eenvoudig de 3e set.
In set 4 trokken we de goede lijn in dezelfde opstelling overtuigend door. We hadden continu een duidelijke voorsprong, die echter boven de 20 punten plotsklaps verdampte door individuele fouten. Gelukkig op tijd kwamen we weer bij zinnen en na goed blokker- en aanvalswerk sleepten we de set binnen met 22-25.
En zo stond de 2-2 op het scorebord. Nu roken we bloed. Set numero 5 ging gelijk op tot 9-9 maar toen plaatsen we een geniepige versnelling die Halley aanvankelijk niet kon beantwoorden. We leidden soeverein met 12-14, maar de faalangst en het Volga gevoel sloegen weer even toe. Althans zo leek het. We lieten Halley langszij komen (14-14) maar dankzij een snelle doeltreffende aanval van onze Snelle Jelle en een Kill Block van Coen pakten we uiteindelijk verdiend op karakter de zege, die natuurlijk werd opgedragen aan de onfortuinlijke MG.
In de Wehlse kantine smaakte de 6e set goed als vanouds, al gaf de zoveelste blessure wel een bittere nasmaak.
Na vanavond staan we gedeeld 9e met de Phantoms, dat is verbijsterend goed nieuws na een serie van 13 punten uit 3 wedstrijden. Nu maar eens kijken met wie we de nummer 2 uit de competitie, Orion, donderdag 19 januari gaan bestrijden op de Paasberg. Ook zo benieuwd? Gewoon ff kommen kieken zou ik zeggen……………..