Altijd lastig, op woensdagavond uit bij The Phantoms in Doesburg….
Met maar liefst 9 man traden we gisteravond aan in een onbehaaglijke, edoch ruime en prettige sporthal in jaren ‘70-ambiance.
Alleen Dinosaur Sr. (werk) en der Kaiser (blessure) ontbraken. Zoals te doen gebruikelijk, werd Pluisje bij binnenkomst hartelijke begroet door de charMANte bardame én door wat vrouwelijk “schoon” op de tribune. Tja, in ieder stadje een ander schatje of zoiets…
We startten in set 1 voortvarend, al was het spel soms wat druistig en ongecontroleerd. Er was echter geen vuiltje aan de lucht en geheel tegen onze gewoonte in, verzilverden we ons 1e setpunt direct: 21-25.
Dat in Doesburg de geest alsnog uit de fles kwam en zich ontpopte als een ware Poltergeist is ook achteraf moeilijk te verteren. We werden door de lijkbleke spookjes getrakteerd op een onverwachte 3-1 nederlaag.
Vanaf set 2 speelde we vooral tegen onszelf in plaats van tegen de Phantomen. We ontwikkelden geen servicedruk, speelden te eenzijdig, maakten aan het net veel te weinig punten en positioneel gezien was en bleef het rommelig. Kortom: het piepte en kraakte aan alle kanten. We kwamen niet meer in de wedstrijd, terwijl de perspectieven na de eerste set nog zo riant leken….
Een illusie armer, maar een ervaring rijker schoven we na de wedstrijd aan in de kantine, waar het bier heerlijk koel en de bitterballen aangenaam warm waren. Hulde aan de charMANte bardame nogmaals! We kwamen al rap tot de conclusie dat we nu de gehele top7 uit de eerste klasse hebben gehad in het voor ons bijzonder zware wedstrijdprogramma. Punten dienen de komende wedstrijden dan ook te worden gehaald tegen de (andere) mindere goden uit de eerste klasse.
Weten wij het vege lijf te redden of doemt het degradatiespook nadrukkelijk op? We weten meer na de komende wedstrijd tegen Side Out, die overigens pas op 4 december plaats vindt….