Met oude mensen moet je verstandig omgaan, laat ze rustig hun ding doen die ze gewend zijn en vraag niet te veel van ze. Ga je dit wel doen dan moet je niet verbaasd zijn dat het opeens volledig fout gaat en alles in het honderd loopt. Met deze gedachte lopen de heren van Heren  1 al een aantal jaar rond in de sporthal. We trainen wel, maar niet te hard, we spelen wel wedstrijden, maar niet te vaak, we drinken wel een biertje tijdens de evaluatie, maar wel altijd evenveel.

De afgelopen week stonden we voor een uitdaging. Op maandag trainen, op donderdag trainen en daarop volgend drie wedstrijden binnen zes dagen.
Eigenlijk exact het tegenovergesteld van wat je van ouderen van dagen van het eerste heren team mag verwachten. In de week in aanloop naar de wedstrijden werd zelfs serieus getraind met de bedoeling scherp aan deze beproeving te kunnen beginnen. Wel werden er enkele afwegingen gemaakt, zo wezen we elkaar op het feit dat het winnen niet zo belangrijk was, heel blijven was belangrijker.

Afgelopen zaterdag stond de eerste wedstrijd van het drieluik op de rol. Uit in Westervoort waar we het vaak niet gemakkelijk hebben, hoe anders liep het. Na het slaan van de eerste service liep het als een trein, Wevoc had geen schijn van kans en voordat de heren door hadden dat we begonnen waren stonden ze met twee nul in sets achter. Een spelverdelerswissel bij Wevoc deed de oude mannen van Vollverijs nog enigszins wankelen (verlies derde set), maar op karakter, misschien zelfs ervaring  en met best aardig volleybal werd de vierde set gewonnen. Slechts één set verliezen in de rumoerige hal van Wevoc  was echter een puik resultaat. Dat na de wedstrijd een bepaalde speler in zijn ego gekrenkt werd in de kleedkamer werd snel weggelachen, vraag is allen of hij thuis nog stilletjes in z’n bed zou hebben liggen huilen om het voorval??

De uitdaging was om na de strijd in Westervoort weer te herstellen, voor zover mogelijk, om maandags weer vol aan de bak te kunnen. Nu wachtte Woudenberg voor de beker, één van de hooggeplaatste teams van de Promotieklasse D. Het ging om de beker, dus dat staat garant voor doordeweekse wedstrijden tegen onbekende teams. Niets was ons bekend van de heren van Woudenberg en ik begrijp dat dit geheel wederzijds was. We zouden proberen zoveel mogelijk weerstand te bieden en te kijken waar het schip zou stranden. Conclusie achteraf, het was één van de betere wedstrijden van het jaar, zelfs van het gekrenkte ego was niets meer waar te nemen. Wellicht dat iemands ego krenken het beste in je naar boven kan halen. In de eerste set hadden we Woudenberg zelfs helemaal klem, geen kans kregen ze op setwinst. Beste set sinds jaren, helaas wisten we het niveau niet door te trekken en moesten we nipt set twee en drie inleveren. Het had zo mooi kunnen zijn, dat set vier professioneel ingeleverd werd was verstandig, donderdag zou de volgende wedstrijd tenslotte weer voor de deur staan.

Om met de woorden van Fred van Leer te spreken, gisteravond stonden de jongens van Roekoe Roekoe in Terborg op ons te wachten. Geheel volgens  traditie was de tegenstander eerder in de kantine, eerder omgekleed in de hal en eerder klaar om aan de wedstrijd te beginnen, maar zoals wel vaker voorkomt, begon de wedstrijd toch bij 0-0 op hetzelfde moment voor beide teams.  We waren gewaarschuwd vooraf, de jongens van Roekoe Roekoe hadden, nadat ze vorig jaar in wedstrijd vier van ons hadden verloren, negen wedstrijden op rij gewonnen. En dit waren niet de minste wedstrijden, koplopers, nummers twee, allemaal gingen ze over de knie, uiteindelijk erg leuk voor de stand allemaal. Dat deze streak zo abrupt tot een einde zou komen hadden de jongens van Roekoe Roekoe niet verwacht en wijzelf eigenlijk ook niet. Weer stonden we vanaf punt nul scherp aan de start, we zetten ze onder druk, gaven ze weinig kans tot combineren en lieten ze niet hun hoge tempo spelen. Eigenlijk moesten ze met ons spel meedoen en af en toe accepteren dat de scheids een beslissing nam waar ze het niet mee eens waren.  De eerste set werd nipt gewonnen juist door een score van Mooiman op Midden, beloning voor het spelen van een goede partij met af en toe zijn fabelachtige campingballen. In Duiven wisten we vorig jaar in de eerste set niet wat we mee maakten, na het knipperen met de ogen stonden we destijds op 1-0 achter in sets. Nu hadden wij het initiatief en waren we van plan dit vast te houden.

Echt doortrekken lukte niet, het ging wat stroever in set twee, maar op het moment dat de (belangrijke) spelverdeler bij Roekoe Roekoe gewisseld werd, wisten we dat we op de juiste weg waren. Na het verprutsen van een setpunt door ons en daarna door hen, wisten we alsnog set twee binnen te halen. Het wordt wel een kantelpunt van de wedstrijd genoemd, maar het kantelde in z’n geheel niet, wij waren aan het winnen en bleven winnen. Met af en toe aanvallen waarbij de tegenstander afvroeg of het wel eerlijk ging en met daarnaast goede verdedigende acties wisten we Roekoe Roekoe compleet weg te spelen. Dat ze uiteindelijk in set 4 boven de tien punten kwamen was te wijten aan het verlies van concentratie, de 4 – 0 overwinning was geheel verdiend.

Tijdens de evaluatie na de wedstrijd kwam de vrees ter sprake die voor deze week al eens besproken werd; van oude mannen moet je niet teveel eisen, laat ze hun ding doen en kijk hoe ver je ermee komt. De conclusie is voor sommigen mooier dan voor anderen, zo oud blijken we toch niet te zijn en drie wedstrijden binnen zes dagen is geen probleem voor ons. Tegen wie moeten we a.s. zaterdag?

Voor wie is de conclusie minder mooi zie ik u denken, voor diegene die deze week geheel gemist heeft en achteraf moet horen dat dit onze beste wedstrijden van het seizoen waren……….vrees niet Pluisje, volgende week mag je echt wel weer mee doen, sommigen vinden moe worden toch niet fijn is gebleken en willen maar al te graag plaats maken voor je.