Meestal is het net na de winterstop dat de eerste besprekingen daar zijn. Dit jaar was dat niet veel anders, we zaten 23 januari bij de Rode Leeuw na te genieten van een uurtje figuurcorrectie toen de seizoenafsluiting ter sprake kwam. Net als vorig jaar werd heel diplomatiek de organisatie bij Coen in handen gegeven. We weten van elkaar wel wat onze sterke en zwakke punten zijn, organiseren is zeker bij Coen geen zwak punt. Zelf ben ik chaoot en laat alles op het laatste moment aan komen, dus organiseren moet je mij niet laten doen. Ook dit jaar kon ik me drukken, geen seconde hoefde ik me druk te maken wat er wanneer zou gaan gebeuren. Coen had alles in handen, althans, daar ging ik vanuit.
Een datum prikken is niet moeilijk, lastiger is om iedereen bij elkaar te krijgen (en te houden). Uiteindelijk werd gekozen voor 6 juni, bijna iedereen kon……Hoewel? Gerrit zat onze belastingcenten te verteren in Griekenland, Karel kon alleen aan het middag programma meedoen, Martin moest noodgedwongen na het avondeten huiswaarts keren en ikzelf kon pas aansluiten bij dat avondeten. Seizoenafsluiting met de heren van Vollverijs boven de intocht van de avondvierdaagse van je dochter stellen ging me te ver. En daarbij zou de avond nog lang duren, langer dan de avondvierdaagse aan tijd kostte en langer dan ik vooraf had durven hopen. Soms lopen zaken nou eenmaal iets anders dan gehoopt.
Trots vierde de boventoon toen ik, langs de kant van de weg, mijn dochter aan stond te moedigen, zulke korte beentjes en de avond ervoor was het toch echt boven de 30 graden. Maar diep in mij was er dat stemmetje die zei dat kleiduifschieten met de mannen ook best leuk zou zijn……..Nu een dag later er op terugkijkend ben ik blij dat ik in het zonnetje heb staan klappen in plaats van bier drinken met de mannen. Datzelfde bier kan en kon alleen maar voor problemen zorgen, wist ik veel. Het kleiduifschieten moest ik missen, ik was uiteindelijk niet de enige die wat miste deze dag, er zou nog meer gemist worden of juist niet gemist worden. Conclusie van het kleiduifschieten; de Amerikaanse wapenwet is voor sommigen in ons team overigens geen probleem, geef ze een geweer, geheid dat ze niets raken…….oké, alleen nr. 2 en nr. 18 lopen gevaar.
Tijdens het seizoen hebben we bijna elke wedstrijd zonder Norbert moeten spelen, niet dat het zichtbaar was in het spel, ons team staat er tenslotte om bekend dat ze niet snel spelers missen. Als er iemand ontbreekt, zal dit niet snel opgemerkt worden. Ondanks zijn gebrek aan wedstrijdritme wist Norbert gisteren wel met de prijzen aan de haal te gaan, zijn topscore bij het schieten leverde hem de ´hoofd´prijs op. Jammer dat ik me niet kon meten in deze strijd, maar je kan niet overal bij aanwezig zijn.
Bij de Woage in Halle werd ik enthousiast in de groep ontvangen, wat nou exact op het menu stond was niet duidelijk. De Woage schnitzel, dat is met kaas of juist met kaas en zonder champignons, al met al een flinke plak fleis voor de uitgehongerden onder ons. Veltins stroomde rijkelijk en ik omarmde deze dan ook gretig, het was best warm geweest langs de kant van de weg. Even flink doortanken om het gemiste weer in te lopen, uiteraard lukte dat niet. Ik ben geen grote bierdrinker, ik heb dan de neiging om weg te lopen, de rust op te zoeken en proberen dat ze je niet meer aanbieden, want nee zeggen kun je al helemaal niet. Onder het genot van de Veltinsen werd ook nog officieel afscheid genomen van Peter. Mailman gaat ons dan toch echt verlaten, Peter en ik hebben vaak samen gereden. Onder de noemer samen uit, samen thuis pendelden we van de regio Bontebrug naar de sporthal en na afloop weer gezellig keuvelend samen naar huis. Dit gaat niet meer zo zijn, Peter de goedzak gaat stoppen, net nu hij de respectabele leeftijd van 50 jaar heeft weten te behalen. In het vervolg ben ik op mezelf aangewezen, gelukkig heb ik hier wel ervaring mee. Aanvoerder Martin gaf nog een emotionele toespraak en beeldmateriaal van vroeger ging de tafel rond. Dat waren nog eens tijden, jong, afgetraind, begeerlijk en bere gezellig bij Huevo.
Wat is een seizoenafsluiting zonder een goed feest was de opdracht voor Coen, onder de noemer; u vraagt, wij draaien, togen we af naar Ruurlo alwaar we ons in de feesttenten van Reurpop begaven. Een echte festivalganger kun je me niet noemen, ik ken er een heleboel bij naam, maar eentje bezoeken laat ik aan anderen over. Duidelijk was te zien dat de anderen van het team wel ervaring hierin hebben. Leon en Lennart doken na verloop van tijd gebroederlijk de housetent in en tot vandaag heb ik hen niet meer gezien. De anderen hobbelden relaxt van de reggae tent naar Toni’s Bierstaube en onderweg gebruikmakend van elke bar. Het was lekker druk, maar niet zo druk dat je elkaar kwijt raakt, daarvoor moet je op Pinkpop of Lowlands zijn, toch? De Kik, Brainpower en Crystal Dream, een mooie line up voor een avondje muziek en bier. Als sportfanaat zijnde genoot ik nog even van Barcelona – Juventus met op de voorgrond DJ Ronnie met Grosse Titten Kartoffelsalat.
De avond vorderde met rasse schreden. Na verloop van tijd was bier alleen niet meer voldoende, collectief werd besloten om de munten die we nog hadden om te zetten in broodjes hamburger. Toen die niet meer volstonden werd besloten de Vietnamees van het festivalterrein te plunderen. Coen wist de omzet van de Vietnamees van deze avond te verdubbelen waarna toch echt iedereen genoeg had gegeten en gedronken. Als U2 liefhebber zijnde besloot ik de tent van Crystal Dream in te duiken, helaas geen nummer van Bono, maar wel stevige rock. Stond ik daar toch nog even na te genieten. Ik nam de tijd, want we hadden per slot van rekening om 1:30 afgesproken bij de ingang van het parkeerterrein. Marcel deed z’n best Anouk zo goed mogelijk te coveren, maar op het moment dat hij Hello van Martin Solveig inzette was het tijd om huiswaarts te gaan. Ik loop langs de toiletten om de grote kans Bart daar aan te treffen te benutten, geen Bart. Ik loop naar de Vietnamees, geen bekende gezichten, dus struikel ik door naar de uitgang.
1:22 en het is al serieus frisjes, maar straks in de warme bus naar huis zal het lastig zijn wakker te blijven, althans daar ga ik vanuit. Waarom had ik geen trui meegenomen, de warme zon van de intocht van de avondvierdaagse had me een loer gedraaid. ’s Middags was het ver in de 20 graden geweest, nu stond de teller ver onder de 10.
1:25 waar blijft iedereen, ik weet toch zeker dat we half twee afgesproken hebben. Om me heen druppelen de mensen huiswaarts, ik heb ook zin om naar huis te gaan. Ik heb het koud en denk aan mijn bed, die is vast warm omdat Lydia daar al een paar uur ligt te slapen.
1:29 eerste app-je eraan wagen “het is bijna half wee, waar blijft die bus ik heb ’t koud…..” Geen mens reageert hierop. Ik kan zien dat alleen Peter en Gijs ‘m gezien hebben.
1:32 ik probeer Coen maar eens te bellen, dit kan toch niet waar zijn. Verlaten door je “vrienden”, voicemail.
1:33 Peter had de app gelezen, die bel ik, drie keer bel ik, drie keer neemt ie niet op.
1:34 Maarten was de Bob vanavond, die is nuchter, hij zou toch wel opnemen. Mijn eerste vraag lokt een lach uit, ik vraag waar iedereen is, hij lacht en zegt, bijna bij de McDonalds. Ik zweer dat ik geen McDonalds op het terrein gezien heb, dus ik weet dat ik het nog koud ga krijgen, heel koud.
Vanaf dit moment zakt de moed me in de schoenen, ik sta in de f*cking middle of nowhere van Ruurlo en heb geen vervoer. Niet 1:30, maar 1:22 op de plaats van bestemming, maar de bus is al bijna een half uur eerder vertrokken. Ik zie niet mijn vrouw met de buurman zoenen, maar het voelt wel zo. Ik dacht dat ik een aardige buurman had, ik dacht dat ik er wel van op aan kon dat hij mijn vrouw in de tuin zou helpen. Wist ik het dat de buurman mij gewoon vergeten was, hij zoende mijn vrouw vol op de mond en ik was kansloos. Vergeten in de f*cking middle of nowhere van Ruurlo en heb geen vervoer. Gelukkig is daar Maarten, hij is geen onbetrouwbare buurman, maar een mattie die je om twee uur ’s nachts op komt halen…….ook al was hij je een uur daarvoor vergeten.
Het vooruitzicht van de warme bus wordt ruw verstoord door het wachten in de kou. Als ze je een half uur geleden zijn vergeten duurt het nog minstens een half uur voordat Maarten terug is. Hij moest nog even Gijs afzetten in Wehl, dus dat half uur zal wel uitlopen. Ik vind het niet meer leuk, het is nu bijna twee uur en ik kan niet eens meer op mijn telefoon pielen. Waarom, geen bereik? Nee ik heb het zo koud dat ik sta te bibberen en steeds foute toetsen indruk.
Vergeten, verlaten en klappertandend sta ik te wachten op Maarten, er gaan allerlei gedachten door mijn hoofd. Ik besluit allereerst de groepsapp vaarwel te zeggen, twee keer goed drukken en ik ben eruit, missen zullen ze me toch niet. Over missen gesproken. Zullen ze Peter gaan missen volgend jaar? Ik denk het niet, dat kan toch haast niet, geef een goede reden waarom hij wel? Oké, hij eet z’n frikandel op een bijzondere manier, maar om ‘m daar speciaal om te missen?
2:15 zou ik ooit nog warm worden. Licht aan de horizon, mijn redder van de avond is gekomen, nog een paar bussen zien te passeren en dan vind hij me wel, er zijn er niet zo veel die hier in de kou staan te wachten. Maarten ziet me staan en wacht dit keer gelukkig wel op me, breed lachend nodigt hij me uit in zijn warme auto. Wakker blijven zal nu niet lastig zijn, want ik heb nu ervaren dat chagrijn een emotie is waar geen kou of slaap tegenop kan.