VERRASSEND VOLLVERIJS VERLIEST WEL TEGEN VIOS 1-3.
Het was gisterenmiddag op een hoogst ongelukkig tijdstip (17.00 uur op de zaterdagmiddag (terwijl de Graafschap diezelfde avond om 19.45 uur zou aftrappen tegen Heracles) duidelijk te merken dat het ging om een wedstrijd om des keizers baard.
Kijk alleen maar naar het imposant aantal afwezigen aan de zijde van Vollverijs, als gevolg van slepende blessures: Mieke, Tinky Winky, Der Rudi én Coen Kampioen alias Redneck alias Tasmaanse Duivel (dankzij Ruisje Pluisjes die onze Coen vergeleek met dit bijzondere buideldier dat alleen leeft op Tasmanië en in Terborg: klein, fel en met een grote bek).
Het grote knelpunt lag dus op het vlak van de spelver(e)deling. Unaniem besloten we eindelijk een wens van Mailman in vervulling te laten gaan: hij mocht na een seizoentje of zeven bij Vollverijs eindelijk starten op de door hem zo fel begeerde plek en deed dat lang niet onverdienstelijk. Om het met andere woorden te zeggen: het lag duidelijk niet aan Mailman dat we de eerste 2 sets kansloos verloren. Aan de buitenkant konden we de ballen er niet goed langs rossen en ook de pass lag niet echt geweldig, mede dankzij de servicedruk van dat andere buideldier van VIOS met een staartje.
In set 3 deed zich een merkwaardig fenomeen voor. Pinky dacht klaarblijkelijk: “wat Mailman kan dat kan ik ook” ,wierp zich plotsklaps op als El Salvador en stelde zich nadrukkelijk beschikbaar als spelbederver. Daarmee ging één ieder akkoord, met fatale gevolgen. Was het een vlaag van verstandsverbijstering, een kortstondige psychotische periode, grootheidswaanzin of een edelmoedige poging om het team te helpen? Hoe dan ook, het pakte faliekant verkeerd uit: de man wist geen eens waar hij moest staan als set-upper en al na 3 punten besloot aanvoerder Ruisje Pluisje tot resoluut ingrijpen: Pinky werd letterlijk en figuurlijk weer op zijn plaats gezet (diagonaal, de enige positie die hij daadwerkelijk beheerst) en Mailman nam dankbaar zijn rol over. Dit was een experiment in het kader van eens maar nooit weer, daar was iedereen het na afloop hartgrondig over eens, inclusief het lijdend voorwerp (zeker niet met korte ei) zelf. Ondanks de vertrouwde opstelling in set 3, pakten we helaas opnieuw geen set, al waren er bij tijd en wijle mooie punten van deze en gene.
In set 4 werd, in een poging de bakens te verzetten, nogmaals gewisseld van positie. Ruisje Pluisje was fit genoeg voor één setje als spelverdeler en Mailman bracht routine en rust op buiten, terwijl Snelle Jelle naar het midden verkaste. Ineens begon het te draaien en,eerlijk is eerlijk, bij de tegenstander was het beste er duidelijk af. Met eindelijk wat meer servicedruk in plaats van servicefouten, wat fraaie staaltjes aanvalswerk en meer inzet en passie kachelden we tot onze eigen verbazing eenvoudig door tot riante setwinst: 17-25.
We sloten het seizoen uiteindelijk dus met (set)winst af. Gelet op de andere uitslagen, handhaafden we ons op de 7e positie. Dat we uiteindelijk nog zo ver omhoog zijn gekropen na een deplorabele start met veel blessureleed is overigens mede te danken aan ons eigen Tergborgse buideldier, de talenten uit heren 3 die ons regelmatig bijstonden in lastige tijden en last but not least het hervonden spelplezier en het besef dat we best wel wat kunnen als we compleet zijn…..
Tot volgend jaar in de eerste klasse!