Het was weer eens een curieus avondje volleybal op de Paasberg gisteravond. Er voltrok zich een uiterst merkwaardig schouwspel aan de ogen van het in grote getalen opgekomen publiek, waarin de winstkansen om de haverklap wisselden. Geheel in lijn met de resultaten van dit seizoen wist Heren 2 in de 5 set (remember Gaanderen!) een comfortabel lijkende voorsprong professioneel om te buigen in een pijnlijke nederlaag.

Dat er überhaupt een 5^e set werd gespeeld is in feite al een Godswonder. De eerste 2 sets hadden de mannen in het groen/zwart helemaal niets in de melk te brokkelen. Pluisje had zich verkleed als Duitse Libido Migeil Ballack met een schitterende helm onder het imposante zwart-witte tenue, maar kon in die hoedanigheid aanvankelijk niet de rust in het spel krijgen. Pinky en MG kenden als verse veertigers forse opstartproblemen, terwijl gast spelverdeler TomTom het vizier c.q. de navigatie niet scherp had afgesteld. Tinky Winky (die al snel in de eerste set Pinky uit zijn lijden kwam verlossen), KillBlock Keessie, Snelle Jelle, Dinosaur Jr. en GP konden het tij evenmin keren. Het lukte ons de eerste 2 sets om niet boven de 15 punten te komen en de voor ons belangrijke match dreigde uit te lopen op een serieus debacle.

In setje 3 gooide Dinosaur Sr het roer radicaal om: Tinky Winky mocht als spelverdeler proberen de Teletubbies te loodsen naar het beloofde land, Pinky werd gerehabiliteerd op de diagonaal en op buiten ontwaakte MG uit zijn winterslaap. Ballack kwam beter in de wedstrijd en ook de andere jongens trokken zich langzaam omhoog uit de poel der misère. Niet langer dienden wij als kanonnenvlees van LONGA, dat inmiddels had besloten de mindere goden wat speeltijd te gunnen. Een dure vergissing van de sympathieke opponent uit Lichtenvoorde: we gingen stabieler spelen, scoorden er lustig op los en pakten de 3^e set verdiend. In set 4 wisselde LONGA terug naar de basisopstelling, maar ook die formatie bleek niet opgewassen tegen het inmiddels ontketende Vollverijs dat probleemloos de 4^e set pakte en de stand in evenwicht bracht: 2-2.

Natuurlijk leek het er in de 5^e set even op dat we zouden doorstomen naar een niet meer gedachte en verwachte overwinning, maar gelukkig kregen we op het moment suprême weer eens last van knikkende knietjes en bevende handjes. We grossierden opzichtig in persoonlijke fouten en na een sterke start (7-4 voor) verloren we uiteindelijk schlemielig met 11-15.

Het motto voor de komende weken: eerst maar eens even trainen en proberen er wat vastigheidjes en patroontjes in te slijpen voordat we onze weg vervolgen in de competitie……De druk is er in ieder geval wat af, nu blijkt dat we dit jaar niet mogen promoveren…….